Focus op gevaar is gevaarlijk

Blijven zitten waar je zit is een groot risico. 

De bereidheid om risico's te nemen geeft veiligheid.

"Wat zeg je me nu? Risico nemen is veilig?!??  Je kunt toch beter vertrouwen op je bestaande zekerheden?"

Dat zou mijn gedachte ook zijn zo'n twee jaar geleden. Ik had naast mijn toenmalige baan mijn praktijk opgebouwd en het begon te kriebelen om meer te doen voor Mossa. Ik had destijds sterk de gedachte dat hier geen mogelijkheid voor was. Die paar cliënten in de week die ik ontving, waren lang niet genoeg om rendabel een praktijk te kunnen runnen, zonder extra inkomsten. Het gevolg hiervan was dat ik me gaandeweg wat somber ging voelen. Ik had steeds minder zin om naar het werk te gaan. Het werken met leerlingen en het contact met collega's was waar ik mijn bed uit ging ieder ochtend, als ik naar mijn werk fietste. Alleen miste ik de vrijheid, dingen op mijn eigen manier te kunnen uitvoeren en te werken met meer essentiële thema's. Die elementen kon ik niet kwijt in mijn werk als onderwijsassistent. Tijdens een sessie vroeg mijn coach aan mij: "Hoe zou het voor je zijn om je baan op te zeggen?" Ik gaf aan dat ik die stap heel spannend zou vinden en dat ik wenste om meer ruimte te kunnen creëren voor Mossa. Mijn dilemma werd inzichtelijk gemaakt. Ik besloot een tussenstap te nemen door minder te gaan werken als onderwijsassistent. Op die manier had ik iets meer ruimte om aan Mossa te werken en had ik toch nog een stabiel inkomen vanwege mijn (kleiner geworden) baan in loondienst. Dit gaf verlichting voor ongeveer een half jaar. 

Opnieuw ging ik dezelfde looping in. Mijn wens om meer te kunnen doen voor Mossa kwam opnieuw terug. Die paar uur extra bleken nog niet voldoende. Ik besloot een loopbaantraject te volgen en moest daarvoor allerlei vragenlijsten en testen invullen. Vele beroepenvelden sloten niet direct aan bij mij. In het rapport stond allerlei adviezen per beroepenveld om me daarin te ontwikkelen. Zelfs het beroepenveld 'ondernemer' kwam niet heel sterk uit de verf. "Zie je wel, ik moet gewoon mijn baan in loondienst aanhouden", dacht ik. En heel eerlijk: Ik werd enorm onzeker van de uitslag van het loopbaanrapport. "Er is gewoon niets wat bij me past. Ik kan van alles een beetje, maar zal nooit ergens in kunnen uitblinken."

Wat deden deze gedachten met mij? Ofwel, wat koos ik eigenlijk te geloven en wat voor effect had dat? Ik durfde mijn eigen gecreëerde veiligheid niet te verlaten. Ik had de schijnwerkelijkheid eigengemaakt dat alles buiten mijn oude vertrouwde baantje groot gevaar zou zijn, waarin ik misschien wel in grote financiële problemen zou raken.  Jarenlang had ik gewerkt voor dezelfde werkgever en alles daarbuiten was spannend voor mij. Daardoor maakte ik het mezelf extra oncomfortabel om naar eventuele andere mogelijkheden te kijken, want dat zou een groot gevaar zijn in mijn beleving. Het loopbaanrapport was een trigger, een handig anker om mezelf extra klein te houden.  Ik moest hier wel een grote prijs voor betalen: ik stond niet in mijn kracht. Ik kwam niet in contact met mijn kracht en kwaliteiten. Ik voelde me minderwaardig en het ontnam de fleurigheid en koers in het leven. 

Gelukkig was er ook een ander stemmetje in mij. En die fluisterde mij in: "Wil je nu echt je talenten niet benutten? Moet je nu eens kijken hoe je je nu voelt. Wil je dat nog jaren vasthouden? Volgens mij weet je al lang dat je gewoon die stap om volledig ondernemer te worden, mag gaan uitproberen. Want hoe zeker is het dat je gelukkig blijft leven, als je blijft zitten waar je zit?

Opeens was ik me erg bewust van de risico's die aanwezig waren als ik dus niets aan de situatie zou veranderen. Dat was dus eigenlijk heel schijnveilig, want het had me mijn mentale gezondheid kunnen kosten, als ik daar nog meer naar geluisterd had. En wat en hele belangrijke was: ik liet me teveel leiden door mijn negatieve gedachten, die de interpretatie van het loopbaanadvies beïnvloedde. Want toen ik besloot om mijn innerlijke kracht weer op te pakken, las ik  mijn loopbaanrapport heel anders. In hetzelfde rapport stond ook vermeld hoe goed ik in netwerken was. En bovendien kon ik het rapport ook los van mijzelf zien: het was maar één weergave van de werkelijkheid, terwijl er zoveel andere blikken op werkelijkheid is.

Ik besloot meer te voelen wat ikzelf wilde. Want daar zit vooral de kracht om dingen in werking te gaan stellen. Ik verlangde ernaar om mensen in hun kracht te laten zetten en het risico van het leven durven aan te gaan. Dit verlangen kon ik niet tot uiting brengen als onderwijsassistent en ik wist eigenlijk ook niet, behalve in mijn rol als therapeut, hoe ik dat zou kunnen doen. Dus had ik zelf een voorbeeld te zijn om vanuit mijn innerlijke kracht keuzes te kunnen maken, namelijk: het besluit om uit loondienst te gaan. 

En weet je wat er gebeurde? Die eerste maanden toen ik volledig voor Mossa werkte, kreeg ik een aanwas van clienten, zonder dat ik hier acquisitie op had gedaan. Mijn inkomen steeg sneller en stabieler dan verwacht, waardoor ik nu kan genieten van een bloeiende praktijk.  En nog belangrijker: ik geniet van het werken met cliënten en haalde voldoening uit de resultaten die geboekt worden uit de sessies. Herinneringen uit het verleden worden doorgewerkt, waardoor het geen belemmering vormt op het dagelijks leven. Angsten worden overwonnen, mensen durven weer meer op henzelf te vertrouwen, kunnen beter hun grenzen aanvoelen. Door afscheid te nemen van het schijnveilige, ontvouwde er ruimte en mogelijkheden om met verdiepende aandacht voor mijn praktijk en mijn cliënten aanwezig te zijn. Ik voel me een dankbaar mens!

Terugkomend op de titel van deze blog: het is soms dus onveilig als je blijft zitten waar je zit. Want als ik dat gedaan had, dan was ik me futloos en nutteloos blijven voelen en kon ik niet vol energie en aandacht mijn cliënten helpen die op mijn pad zouden komen. Hiervoor had ik wel heel eerlijk naar mezelf geluisterd én de stoute schoenen aan moeten trekken.

Welk risico heb jij vandaag te nemen? Waarin heb jij wellicht vernieuwde balans nodig? Durf jij daadwerkelijk die stap te nemen, waarvan je eigenlijk al weet dat je die vroeg of laat hebt te nemen?

En hoe zou het voor je zijn om een steuntje in je rug of een reikende hand te krijgen, om jouw uitdaging aan te gaan? Ik ben beschikbaar voor je!

Zin om eens door te praten over wat ik voor je zou kunnen betekenen?